Regisseur als identificatiepersoon

Soms stelt de regisseur zich op als een levende spiegel. Een spiegel die laat zien hoe het moet, die voordoet hoe bewegingen gaan, die bepaalt hoe het toneelstuk eruit komt te zien. Een regisseur heeft een visie op het stuk, op jouw personage, het decor, de andere personages. Als de regisseur iets voordoet dan is dat iets van hem. Je kunt dat nooit helemaal overnemen of nadoen omdat jij dan wederom bezig bent met nabootsen en het originele van jezelf vervolgens in je spel ontbreekt. De rol moet uit jou komen en niet uit de regisseur. Jij moet hem spelen. De regisseur kan zijn visie erover geven, eventueel een ander spelkader neerzetten, maar de rol blijft van jou! Beschouw de regisseur niet als de identificatiefiguur die het allemaal wel weet en doet, want als jijzelf niet actief bent en over geen visies beschikt, dan laat je de regisseur geen andere keus dan het ook allemaal zelf te bepalen en te beslissen. Per slot van rekening is de regisseur wel verantwoordelijk dat er een voorstelling ontstaat.

"We (= acteurs) brengen tot leven wat achter de woorden verborgen ligt; We leggen onze eigen gedachten in de tekst van de auteur en we bepalen onze eigen relatie tot andere personages en hun levensomstandigheden in het stuk; We laten al het materiaal dat we van de auteur en de regisseur ontvangen door ons heen filtreren; We bestuderen het en vullen het aan met onze eigen verbeeldingskracht. Dat materiaal wordt deel van ons/ geestelijk en zelfs lichamelijk; onze emoties zijn oprecht, en het uiteindelijke resultaat is een oprecht productieve activiteit, dit alles nauw verbonden met de gedachten achter het stuk. Dat is creativiteit en kunst"! (Stanislavski).